புலவி

1301

புல்லாது இராஅப் புலத்தை; அவர் உறும்

அல்லல் நோய் காண்கம், சிறிது.

1302

உப்பு அமைந்தற்றால், புலவி; அது சிறிது

மிக்கற்றால், நீள விடல்.

1303

அலந்தாரை அல்லல் நோய் செய்தற்றால்-தம்மைப்

புலந்தாரைப் புல்லா விடல்.

1304

ஊடியவரை உணராமை-வாடிய

வள்ளி முதல் அரிந்தற்று.

1305

நலத்தகை நல்லவர்க்கு ஏஎர், புலத் தகை,

பூ அன்ன கண்ணார் அகத்து.

1306

துனியும் புலவியும் இல்லாயின், காமம்

கனியும் கருக்காயும் அற்று.

1307

ஊடலின் உண்டு ஆங்கு ஓர் துன்பம்-'புணர்வது

நீடுவது அன்றுகொல்!' என்று.

1308

நோதல் எவன், மற்று-'நொந்தார்' என்று அஃது அறியும்

காதலர் இல்லாவழி.

1309

நீரும் நிழலது இனிதே; புலவியும்

வீழுநர்கண்ணே இனிது.

1310

ஊடல் உணங்க, விடுவாரொடு, என் நெஞ்சம்,

‘கூடுவேம்’ என்பது அவா.