புலவி 1301-1310 | Thirukkural, திருக்குறள் 1301-1310 |
Thirukkural, திருக்குறள் 1301-1310 :-
புலவி |
|
1301 |
புல்லாது இராஅப் புலத்தை; அவர் உறும் |
|
அல்லல் நோய் காண்கம், சிறிது. |
|
|
1302 |
உப்பு அமைந்தற்றால், புலவி; அது சிறிது |
|
மிக்கற்றால், நீள விடல். |
|
|
1303 |
அலந்தாரை அல்லல் நோய் செய்தற்றால்-தம்மைப் |
|
புலந்தாரைப் புல்லா விடல். |
|
|
1304 |
ஊடியவரை உணராமை-வாடிய |
|
வள்ளி முதல் அரிந்தற்று. |
|
|
1305 |
நலத்தகை நல்லவர்க்கு ஏஎர், புலத் தகை, |
|
பூ அன்ன கண்ணார் அகத்து. |
|
|
1306 |
துனியும் புலவியும் இல்லாயின், காமம் |
|
கனியும் கருக்காயும் அற்று. |
|
|
1307 |
ஊடலின் உண்டு ஆங்கு ஓர் துன்பம்-'புணர்வது |
|
நீடுவது அன்றுகொல்!' என்று. |
|
|
1308 |
நோதல் எவன், மற்று-'நொந்தார்' என்று அஃது அறியும் |
|
காதலர் இல்லாவழி. |
|
|
1309 |
நீரும் நிழலது இனிதே; புலவியும் |
|
வீழுநர்கண்ணே இனிது. |
|
|
1310 |
ஊடல் உணங்க, விடுவாரொடு, என் நெஞ்சம், |
|
‘கூடுவேம்’ என்பது அவா. |