நெஞ்சொடு புலத்தல் 1291-1300 | Thirukkural, திருக்குறள் 1291-1300

நெஞ்சொடு புலத்தல்

1291

அவர் நெஞ்சு அவர்க்கு ஆதல் கண்டும், எவன்,-நெஞ்சே!-

நீ எமக்கு ஆகாதது?.

1292

உறாஅதவர்க் கண்ட கண்ணும், அவரைச்

செறாஅர் எனச் சேறி-என் நெஞ்சு.

1293

'கெட்டார்க்கு நட்டார் இல்' என்பதோ-நெஞ்சே!-நீ

பெட்டாங்கு அவர்பின் செலல்?.

1294

இனி, அன்ன நின்னொடு சூழ்வார் யார்-நெஞ்சே!

துனி செய்து துவ்வாய்காண் மற்று?.

1295

பெறாஅமை அஞ்சும்; பெறின், பிரிவு அஞ்சும்;

அறாஅ இடும்பைத்து-என் நெஞ்சு.

1296

தனியே இருந்து நினைத்தக்கால், என்னைத்

தினிய இருந்தது-என் நெஞ்சு.

1297

நாணும் மறந்தேன்-அவர் மறக்கல்லா என்

மாணா மட நெஞ்சின் பட்டு.

1298

'எள்ளின், இளிவாம்' என்று எண்ணி, அவர் திறம்

உள்ளும்-உயிர்க் காதல் நெஞ்சு.

1299

துன்பத்திற்கு யாரே துணை ஆவார்-தாம் உடைய

நெஞ்சம் துணை அல்வழி?.

1300

தஞ்சம், தமர் அல்லர் ஏதிலார்-தாம் உடைய

நெஞ்சம் தமர் அல்வழி.